Άτιτλον

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΛΕΞΗ "Μπλογκιστάν" ΗΧΕΙ ΣΑΝ ΟΝΟΜΑ ΠΑΤΡΙΔΑΣ,
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΗΤΙΚΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "Πρκλς"


Ίσως και να έχουν περάσει δύο αιώνες από τον καιρό που ο Διονύσιος Σολωμός είχε εκστομίσει την εξαιρετική μάνδολα: "Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές". Θα ήταν βάσιμη η σκέψη-υπόθεση πως ο Σολωμός αναγκάστηκε να πει τη συγκεκριμένη φράση, επειδή ως ποιητής, διέβλεπε με τις ποιητικές του κεραίες πως κάποια άλλη μερίδα συμπατριωτών του προωθούσε την άποψη ότι: "Το έθνος πρέπει να θεωρεί αληθές ό,τι είναι εθνικό".


Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μένει αδιευκρίνιστο στις παραπάνω προτάσεις, είναι η έννοια του "αληθούς", μιας και η έννοια του "έθνους" ή του "εθνικού" μπορεί να διευκρινιστεί, έστω και κουτσά-στραβά, έστω και με χίλιες παραχωρήσεις και χίλια "εντός εισαγωγικών", στο τέλος βρίσκεται κάποια κοινή βάση για συνεννόηση πάνω σε αυτή την έννοια...


Συχνά, σχεδόν πάντα, βέβαια, αυτή η βάση έχει να κάνει με την ιστορία, πολλές φορές φτάνει ως τα βάθη της ιστορίας και της προϊστορίας, προκειμένου να βρεθούν οι πρόγονοι, οι εθνικές ρίζες, οι αιτίες για τις οποίες είμαστε πεπεισμένοι πως ανήκουμε όχι σε "αυτούς" αλλά στους "άλλους", όπως στους "άλλους" ανήκανε και οι πρόγονοί μας, οι οποίοι σαφέστατα δεν ανήκαν σε "αυτούς". Δεν θα ήταν υπερβολική μια σκέψη που θα έλεγε κάτι σαν: "Η μελέτη της ιστορίας αποτελεί τη μελέτη των διαχωρισμών, και η εμπέδωση της ιστορίας αποτελεί την εμπέδωση των διαχωρισμών".


Όπως θα το έθετε και ο σύγχρονος διανοητής Διονύσιος Πλατανιάς:


Τί είναι άραγε η ιστορία;;


Η Ιστορία ως τέτοια είναι το πεδίο της Πτώσης του ανθρώπου σε ένα ανοίκειο και ξένο προς αυτόν περιβάλλον.

Αυτός που συνειδητοποιεί βαθειά την ύπαρξή του και τις καταβολές της, ασφαλώς συνειδητοποιεί πως η Ιστορία στην πιο τρομερή όψη της είναι μια Παγίδα στημένη με ένα υπερβατικό τρόπο για να επισύρεται ο σαδισμός επί των ανθρωπίνων όντων με ένα τρόπο ανεπανάληπτο ως προς την φρικαλεότητά του.


Πρόκειται επoμένως για Μυστήριο και Αίνιγμα που υπαινίσσεται ένα άλλο μεγαλοπρεπές Αίνιγμα που δεν είναι παρά Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΩΣ ΑΧΡΟΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ.


Πόσες φορές ακούσαμε τις φράσεις "η Ιστορία θα μας δικαιώσει", "η Ιστορία θα καταδικάσει τον τάδε και θα αναδείξει τον δείνα" κλπ. κλπ.


Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για τις ιδεοληψίες κάποιων που γίνονται έρμαια δυνάμεων που δεν τις συνειδητοποιούν καθώς οι τελευταίες καταχωρούνται οχλαγωγηδόν στο υποσυνείδητό τους και "επιτάσσουν";


Όμως τί νόημα μπορεί να έχει και το πιο "μεγάλο ιστορικό γεγονός" στην απλότητα και το αιωνικό μυστήριο μιας λιμπελούλας καθώς φαντάζει ωσάν να στοχάζεται μόνη της τα δειλινά μυστήρια της αιωνιότητας ;


Τα παθιασμένα φιλιά των εραστών είναι πιο σημαντικά από την χρονική στιγμή ενός "μεγάλου ιστορικού γεγονότος", διότι τα πρώτα είναι ΑΧΡΟΝΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ.


Εκεί αίρεται ο Χρόνος και η Απόσταση και αυτό είναι το θεμελιακό ζήτημα κάθε Ελληνικής σκέψης (με την Ομηρική και όχι την αρχαία αθηναϊκή έννοια).


Η φενάκη και η πλάνη μέσα στην οποία μαίνεται ο ανθρώπινος νους , μια φένακη που καταπολέμησαν ο Όμηρος, ο Milton, o Βlake και άλλοι, όσον αφορά την εγκατάστασή μας σε μια Πτώση οριστική και αμετάκλητη χάριν της "Ιστορίας", είναι μια ιδέα του νου.


Μια ιδέα που χωρίζει και διχάζει αενάως σε ομάδες και υποσημαίνεται από την Εριφύλη της Ελληνικής Μυθολογίας.
DELETE HISTORY !


Όλα τα θύματα της Ιστορίας θα ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ πραγματικά, όχι με την επικράτηση της μιας ή της άλλης ιδεολογίας, ή ακόμα-ακόμα ενός "πολιτισμού" φονικού από την ίδια την ρίζα του, αλλά με την καταστροφή της Ιστορίας, το deleting της ιστορικής μνήμης, την επιστροφή σε ένα νέο κόσμο ως παιδιά, σε ένα ξανακερδισμένο Παράδεισο που ελλοχεύει σε ένα κρυμμένο κύτταρο του νου μας και όχι "εκεί έξω".


Η Ιστορία μάχεται την διάνοιξη της ανθρώπινης αντίληψης διότι η ίδια ως τέτοια είναι μια φονική πλάνη.



Εξήγηση: Αυτός ο Πλατανιάς δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι. Ενδέχεται να είναι παπατζής. Δεν τον γνωρίζω. Δείχνει πάντως να το κατέχει το άθλημα της σκέψεως και της γραφής. Δείχνει να είναι ένα αξιόλογο μυαλό, που έχει μια σχετικά ολοκληρωμένη άποψη για τα ηλεκτρονικά φόρουμ Το μνημειώδες .pdf του υπό τον τίτλο "ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ" μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να το κατεβάσει από το http://grportal.com/platanias/to-forum.pdf)


Και μετά από αυτή την παρέκβαση, ας επιστρέψω στο θέμα:
Είχαμε μείνει στο σημείο όπου εξετάζοντας τη σχέση μεταξύ εθνικού και αληθούς, καταλήξαμε στη διαπίστωση πως ο ορισμός του εθνικού, περνάει συχνά, σχεδόν πάντα, από τη μελέτη της ιστορίας, η οποία ιστορία "διχάζει αενάως σε ομάδες" (δικαίως ή αδίκως, δεν είναι αυτό το ζητούμενο).


Το ζητούμενο είναι εάν και κατά πόσο υπάρχει ελπίδα μέσα από τη μελέτη της ιστορίας να μας προκύψει έστω και ένας σχετικής ακριβείας ορισμός του "αληθούς". Με δεδομένη την αλήθεια της φράσεως "την ιστορία τη γράφουν οι νικητές", έχω τη γνώμη πως από τη μελέτη της ιστορίας, το μόνο "αληθές συμπέρασμα" στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε, είναι ένα συμπέρασμα του είδους "ποιός νίκησε", αλλά όχι και ένα συμπέρασμα του είδους "γιατί νίκησε αυτός και όχι ο άλλος", και ακόμα λιγότερο "γιατί ηττήθηκε ο άλλος και όχι αυτός".


Βλέπετε, λείπουν εντελώς διαστάσεις του ζητήματος όπως η ενδεχόμενη ψυχολογική ή άλλη καταπόνηση ενός εκ των πρωταγωνιστών, και πολύ περισσότερο λείπει η χαοτική διάσταση των πραγμάτων, όπου ένα εντελώς μικρό και ασήμαντο γεγονός μπορεί να έχει τεράστιες τελικές επιπτώσεις, κατά τη γνωστή σειρά συλλογισμών:


Για ένα καρφί, χάθηκε το πέταλο
Για ένα πέταλο, χάθηκε το άλογο
Για ένα άλογο, χάθηκε ο καβαλάρης
Για έναν καβαλάρη, χάθηκε η μάχη
Για μια μάχη, χάθηκε η Αυτοκρατορία!


Με κάτι τέτοια είναι που χάνεται η μπάλα, φίλοι και σύντροφοι... Διότι αν κάτι τέτοιες λεπτομέρειες η ιστορία δεν τις λαμβάνει υπόψιν, τότε η ιστορία λέει ψέματα. Και μιλάμε για τη μεγάλη ιστορία, αυτήν που έχει μελετηθεί κάργα και στο φούλ!


Εάν στην "μεγάλη" ιστορία, την χιλιομελετημένη από εκατομμύρια οπτικές γωνίες, υπάρχουν τέτοιες ελλείψεις αναφοράς σε "μικρά πράγματα που επέφεραν τεράστιες συνέπειες", φαντάσου τι γίνεται με την "μικρή" ιστορία, δηλαδή με την ιστορία των μεμονωμένων απλών ανθρώπων, αυτών που πάνε στο κουρείο, στο γήπεδο, στο σούπερ-μάρκετ, ρεύονται, προσεύχονται, ταϊζουν περιστέρια, και ενδεχομένως συχνάζουν και σε ηλεκτρονικά πατριδοσπιτάκια σαν αυτό εδώ, καλή ώρα. Ποιό "αληθές" μπορεί να προκύψει από τη μελέτη της "προσωπικής ιστορίας", του δικτυακού βίου και της δικτυακής πολιτείας ενός εκάστου εξ ημών, για παράδειγμα, τη στιγμή που είναι δεδομένο (εγώ τουλάχιστον για δεδομένο το βλέπω) πως θα πρόκειται απλά για την ιστορική μελέτη μιας ψηφιακής περσόνας?


Για παράδειγμα, εύκολα θα μπορούσε ο ψηφιακός ιστοριοδίφης να καταλήξει σε ένα απόλυτα ορθό συμπέρασμα του τύπου: "Στις 26/2/1999 ο Πρκλς είχε τις μαύρες του και έβαζε στο πάλαι ποτε πράσινο φόρουμ μηνύματα με θλιμένους στίχους".

Όμως αυτό σε τι θα βοηθούσε την εξαγωγή συμπερασμάτων?
Μάλλον σε τίποτα, διότι θα έλειπε η πλήρης εικόνα, που θα μπορούσε να ήταν της μορφής: "Στις 26/2/1999 το πρωί ο Πρκλς απολύθηκε από τη δουλειά του, το μεσημέρι χώρισε με τη γυναίκα του η οποία εξαφανίστηκε προς άγνωστη κατεύθυνση, ενώ το απόγευμα του χάλασαν 2 ακλόνητα στάνταρ και έχασε ένα κάρο λεφτά στον ιππόδρομο, με αποτέλεσμα να πάθει κρίση μελαγχολίας, ως εκ τούτου έβαζε στο πάλαι ποτε πράσινο φόρουμ μηνύματα με θλιμένους στίχους".


Πληρέστερο δεν θα ήταν κάτι τέτοιο? Όντως, πληρέστερο θα ήταν, εφόσον θα ήταν σφαιρικότερο... Θα είχε νόημα, όμως? Ας μην λησμονούμε και αυτά που γράφει ο Πλατανιάς:


"Η πραγματική μας υπόσταση ως άχρονα πλάσματα και όχι ως ιστορικές οντότητες. Για να επιστρέψουμε σε ένα νέο κόσμο ως παιδιά, σε ένα ξανακερδισμένο Παράδεισο που ελλοχεύει σε ένα κρυμμένο κύτταρο του νου μας και όχι "εκεί έξω".


Και αν το πράγμα έχει ούτως, τότε η ιστορική πορεία και διαδρομή του κάθε κυρίου "Πρκλς" είναι αδιάφορη. Ακόμα και η ηχητική σημασία του ονόματος "Πρκλς" είναι αφόρητα αδιάφορη, ανάλογα με τη διάθεση (και τα φωνήεντα) μπορεί να σημαίνει Πρόκλος, Παράκληση, Περίκαλλος, Παράκελσος, Πρόκληση, Πύρκαυλος, Περικλής... Ουδόλως μας ενδιαφέρει, και ουδόλως θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Δεν υπάρχει. Και ως μη υπάρχων ο Πρκλς, και ως μη υπάρχουσα η ιστορική του διαδρομή, δεν υπάρχει. Άρχει.


Και το παρόν Μπλογκιστάν, (που επίσης δεν υπάρχει), δεν θα μπορούσε παρά να είναι, θα ήταν επιβεβλημένο να είναι, μια από τις πατρίδες του Πρκλς -έχει πολλές, γιατί μες την ανυπαρξία του είναι και κοσμοπολίτης, και θέλει "να διαβεί (ή μήπως να διαβιεί?) σ' όλη τη γη"- έχοντας πλήρη επίγνωση της αθανασίας του, της παντοδυναμίας του, και εν γένει της ανυπαρξίας τόσο της δικής του, όσο και της πατρίδας του, ακολουθώντας τους στίχους του θρυλικού ύμνου:


Αλί του που θα μ' απειλήσει
με τη σκλαβιά και την ντροπή
το θάνατο έχω καταργήσει,
δεν ξέρω φόβος τι θα πει.


Με το ντουφέκι μου στον ώμο,
θα λάμψει η μέρα, δεν αργεί
της λευτεριάς ν' ανοίξω δρόμο,
για να διαβώ σ' όλη τη γη.


Τι συμβαίνει λοιπόν στο πριγκηπάτο του Μπλογκιστάν?
Και κυρίως, τι μέλλει να συμβεί στο πριγκηπάτο του Μπλογκιστάν?
Τι θα έχει το Μπλογκιστάν ως "αληθές", δηλαδή ως "εθνικό"?
Θα είναι "εδώ και τώρα και για πάντοτε"? Θα είναι "αεί παίς" ή θα θελήσει να επιδιώξει τη σοβαρότητα? Ήτοι, θα είναι αληθές, ή απλώς εθνικό? Θα δείξει...


Αλλά σε κάθε περίπτωση, "θα του δείξω εγώ"!!!
Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε?
Ο Πρκλς είμαι!!!
Πολίτης του Μπλογκιστάν!!!